آموزش مداحی و اشعار مذهبی

      باید سخن جاری شود تا ما بخوانیم
      باید خدا روزی کند نوکر بمانیم      
      باید ز بالا گفت و از بالا مدد خواست
      چون نوکر ایل و تبار آسمانیم      
      با دادن گیسو به دست صاحب خویش
      باید اطاعت داشت تا که می توانیم      
      باید سلوک عشق بازی را بپوئیم
      اینگونه در سِلک رقیه جاودانیم      
      باید دمی محیا تر از عیسی رسد تا
      کشتی احساسات مردم را برانیم
       
      عیسی مسیح کوچکِ دنیا رقیه
      هذا مقام المستجیر یا رقیه
       
      زرینه خو سیمینه رو ای گوهر عشق
      دل را به غارت میبری ای دلبر عشق      
      زهرا و زینب میشوی تا اینکه باشی
      هم مادر و هم خواهر و هم دختر عشق      
      چون تاجی از یاقوت و مروارید عوض شد
      جای تو با عمامهء روی سر عشق      
      آهِ تو صد تیغ دو دم دارد درونش
      ای ذوالفقار بی قرار لشگر عشق      
      آغوش بابا منتظر مانده بیا و
      شیرین زبانی کن به روی منبر عشق
       
      من زندگی را وقف نام عشق کردم
      تصمیم دارم تا که دور تو بگردم
       
      با دستهای کوچکت چه دستگیری
      سائل هر آنچه باشد آن را می پذیری      
      دل را روانه کردم از اینجا به کویت
      دارم امید امشب تو دستم را بگیری      
      اسمِ تو را بردم جوابم را خدا داد
      فرقی ندارد تو همان جوشن کبیری      
      چون سنگهایِ بارگاهت رو سپید است
      هر بار زائر می شود آنجا فقیری      
      این گنبدِ کاشی و سنگ اسرار دارد
      یک از هزارش این بود که بی نظیری  
     
      از آن خرابه که در وادی آن حرم شد
      جنگیدن مردانهء تو باورم شد
       
      باید زر اندوده کند بابا تنت را
      باید ز خار و خس بگیرد گلشنت را      
      تکرار کن بابا و عمه دوست دارند
      وقتِ نمازت شکل قامت بستنت را      
      بابا به این امید میبوسد رخت را
      تا بنگرد روزی عروسی کردنت را      
      آغوش عباس است مشتاق تو هر بار
      پیش عمو کج مینمایی گردنت را      
      وقتی سرِ دوش اباالفضلی محال است
      خار بیابانها بگیرد دامنت را
       
      تو تا قیامت تا دم محشر بزرگی
      در کربلا تو وارث مادربزرگی
       
      آتش زبانه می کشد روزی ز جانت
      حق میدهم باشد پدر دل ناگرانت      
      انگشت دشمن بر دهانت مینشیند
      پس روشن است از چیست این لکنت زبانت      
      آنقدر در خار بیابان میدوی تا
      از پیکرت بیرون رود تاب و توانت      
      وای از زمانی که میوفتی از بلندی
      وای از شکاف دنده ات از استخوانت      
      وای از تماشایِ سری بالایِ نیزه
      وای از لباسِ عمه ها و خواهرانت
       
      ای خاک عالم بر سر شاعر چه دیدی
      خوابیده بودی با لگد از جا پریدی 
       
      حسین قربانچه

*********************

     بوی گل در همه ارض و سما پیچیده
      بازهم باغ جنان جامه نو پوشیده
      دست مولاست به این سفره نمک پاشیده
      در کویر دل من باز گلی روئیده
      
      بروی خاک ملائک همه گل می بارند
      همگی بر لبشان سوره کوثر دارند
      
      خبر آمد که شب هجر سحر خواهد شد
      انتظار دل عشاق به سر خواهد شد
      ماه رخساره ای از پرده بِدَر خواهد شد
      باز هم حضرت ارباب پدر خواهد شد
      
      عطر بانوی مدینه همه جا منتشر است
      بیشتر از همه ساقی حرم منتظر است
      
      گریه طفل بگوش آمد وشد غوغایی
      عمه زینب به خودش گفت عجب زهرایی
      عشق باباست عجب نیست شود بابایی!
      گفت عباس که به به چه شب زیبایی
      
      گفته بودند که او جلوه زهرا دارد
      واقعاً بوسه به دستش بزنم جا دارد
      
      در اصالت به نبی رفته به مولارفته
      صورتش هاله نور است به بابا رفته
      در شهامت به خود زینب کبری رفته
      همه تأیید نمودند به زهرا رفته
      
      آنقدر بر سر دستان عمو زیبا بود
      عمه می گفت فقط"بترکد چشم حسود"
      
      چه شبی بود شه علقمه زهرا را دید
      دور گهواره او ام ابیها را دید
      دیده وا کرد رقیه رخ سقا را دید
      لب خندان علی اکبر لیلا را دید
      
      ماه و خورشید و ستاره همه زیبا بودند
      همه شان منتظر خواندن لالا بودند
      
      آمده تا حرمش قبله حاجات شود
      آمده نسل معاویه خرافات شود
      آمده حرمله با گریه مجازات شود
      شک نکن آمده که عمه سادات شود
      
      گرچه ارباب علی داشت پیمبرهم داشت
      شب میلاد رقیه شد و مادر هم داشت
      
      لب اگر باز کند قند و شکر می ریزد
      چادرش باز شود در و گهر می ریزد
      چشم او اشک مناجات سحر می ریزد
      سائلش باش که در دست تو زر می ریزد
      
      هیچ کس اینقدر احساس ندارد دارد؟
      چون رقیه عمو عباس ندارد دارد؟
      
      جای دارد که همه خلق به او رو بزنند
      در برش ماه وستاره همه سوسو بزنند
      تازبان باز کند چنگ به گیسو بزنند
      در حضورش شه و سائل همه زانو بزنند
      
      گاه زهرا و گهی زینب کبری می شد
      تا می آمد عمو عباس ز جا پامی شد
      
      یک تنه او به دو صد شام حریف است حریف
      چه کسی گفته که این طفل ضعیف است ضعیف
      کاش بر خاک نیافتد که ظریف است ظریف
      صورتش مثل گل یاس لطیف است لطیف
      
      کاش ضربه نخورد چون که پرش می شکند
      کاشکی داغ نبیند کمرش می شکند
      
      همه گویند رقیه به پدر حساس است
      یک نفر نیست بگوید که به سر حساس است؟
      کاش از ناقه نیافتد چقدر حساس است
      نوه فاطمه به درد کمر حساس است
      
      خواب بود و پدرش رفت به میدان نبرد
      ماند بیدار شبی و پدرش را آورد
      
      مهدی نظری

نظرات شما عزیزان:

نام :

آدرس ایمیل:

وب سایت/بلاگ :

متن پیام:

نظر خصوصی

 کد را وارد نمایید:

 

 

 

عکس شما

آپلود عکس دلخواه: